Στην PROJECT, Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ, Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ Στα πλαίσια του project η Α΄ και Β΄ Λυκείου με την καθοδήγηση της κ. Πανέρη Θώμης και του κ. Γενετίδη Κώστα αντίστοιχα ανέλαβε να ομορφύνει το σχολείο μας βελτιώνοντας την εικόνα του. Μετά από επικοινωνία με το δασαρχείο Σταυρούπολης δόθηκαν δωρεάν στο σχολείο μας φυτά και θάμνοι, καθώς και χώμα και οι μαθητές με την βοήθεια της κ. Πανέρη και της κ. Παπούλια ανέλαβαν να τα φυτέψουν και να τα ποτίζουν. Στην προσπάθεια αυτή πήραν μέρος και οι μαθητές της Γ' γυμνασίου. Αντίστοιχα, οι μαθητές της Β΄ Λυκείου έβαψαν κάποιες σιδερένιες πόρτες και κάγκελα, καθώς και τα παγκάκια του σχολείου, κάλυψαν με ασβέστη σημεία του τοίχου στα οποία ήταν γραμμένα συνθήματα και έφτιαξαν ξύλινους κάδους για τα σκουπίδια. Τέλος, φιλοδοξούν να φτιάξουν θερμοκήπιο. Ο στόχος αυτής της διαδικασίας είναι να νιώσουν οι μαθητές δημιουργικά μέσα από μια υπαίθρια εξωδιδακτική δραστηριότητα, να αναπτύξουν την ομαδικότητα και τη συνεργασία, αλλά και να καλλιεργήσουν την αισθητική τους μαθαίνοντας να ομορφαίνουν τον χώρο στον οποίο ζουν. |
Είσαι μια μηχανική καρδιά Εσύ που κοιτάς τον ουρανό με μελαγχολία, Εσύ που αγαπάς και γεμίζεις το κενό σου, Με ό,τι φτηνό βρεις, Μάθε πως το αληθινό φως το νιώθεις στο σκοτάδι. Απλώνεις το χέρι σου και βρίσκεις άδειο σώμα, Το σώμα, το κοκαλάκι με το κουλουριασμένο φίδι, Πνίγει τον κόμπο στο λαρύγγι σου, Τα γαλαζοπράσινά σου μάτια φουρτουνιασμένες θάλασσες, Που συγκρούονται με τα βράχια οι κόρες τους. Το φως χτυπά απότομα μες στην κραυγή σου, Φριχτές ρωγμές το πρόσωπό σου στάζει, Η βροχή απλώνει τα κομμάτια σου ως τον βυθό, Η καρδιά σου το καρφί του εγωισμού, Και το σφυρί το θάρρος που φοβάται να επέμβει. Εσύ που νιώθεις την ανάγκη της άγνοιας, Εσύ που αγγίζεις χωρίς να ξέρεις, Μάθε πως πληγώνεται μόνο αυτός που έχει καρδιά, Η ψυχή σου είναι πέτρα που με ένα σεισμό θα ραγίσει το σώμα σου ένα κινούμενο πτώμα Εσύ ρομποτ με καρδιά μηχανική χωρίς καλώδια, Και μια ψυχή που δεν ζητά θανάσιμα εμπόδια. |
Ελένη
Μη, μην αφήσεις την ψυχή σου στο χώμα Μη, μην προσπαθείς να κρύψεις τις πληγές, φαίνονται τα τραύματα Μη, μην αγγίζεις τον εαυτό σου χωρίς την παρουσία σου Ο καθρέφτης σου δημιουργεί βαριόμοιρους νεκρούς Τα πατήματα αιματηρά και φουρτουνιασμένα όνειρα Οι σκέψεις λαμπρές νεκρές νότες του μυαλού σου Μη, μην αφήσεις τις φωτιές να γκριζάρουν, σβήνουν Μη, μην αγαπήσεις τη δυστυχία δαγκώνει το εγώ σου Μη, μην αγγίξεις το φως χωρίς σκοτάδι Θα λάμψει συννεφιά και θα αιμορραγήσει η ψυχή σου Θα δακρύσει από τις φλέβες σου Ξέχνα τον καθρέφτη σου δίνει δηλητήριο στο αίμα Μάθε να πηγαίνεις τα πλήκτρα εκεί σου δίνεται η μοίρα Το σώμα μην ξεχάσεις αυτό θα αιμορραγήσει την πυξίδα Το μονοπάτι θα γίνει δισύλλαβη καρδιά Πήγαινε εκεί, εκεί που ο νους φοβάται να τολμήσει να περπατήσει Πήγαινε εκεί που τα μαραμένα θα λάμψουν Εκεί θα αγγίξεις την αίσθηση της γαλήνης Μη, μην προσπαθήσεις για ανούσια πράγματα αλλά για Το κορμί σου εκεί θα καταλάβεις το είναι σου Νιώσε το περπάτημα του αέρα πάνω σου που θα διαπερνά Το σώμα του σκέτη νιότη. Μην ψάχνεις για το άλλο μισό δεν γεννήθηκες μισός Μάθε να αγγίζεις το σώμα του χωρίς φόβο∙ είσαι εσύ Όχι ο καθρέφτης που σου μοιάζει. |
Τόλε Χριστιάνα, Γ΄ Γυμνασίου