ΚΑΤΑΛΗΨΗ
Οι μαθητές του σχολείου μας πραγματοποίησαν κατάληψη την Τετάρτη 8 Μαρτίου ως μια συμβολική πράξη για να δείξουν τη συμπαράστασή τους στα θύματα και στους συγγενείς του δυστυχήματος των Τεμπών, αλλά και για να διαμαρτυρηθούν στους ιθύνοντες για τον άδικο θάνατο τόσων νέων ανθρώπων.
Η πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, Χριστίνα Βασιλειάδου, δήλωσε τα εξής: «Οι εξήντα μαθητές του μικρού μας σχολείου που χαρακτηρίζονται από το ήθος και την ενσυναίσθησή τους, θέλησαν να υψώσουν τη φωνή τους συμπάσχοντας με τα θύματα του τρομερού δυστυχήματος. Ακόμη κι αν μια κατάληψη δημόσιου κτιρίου είναι μια πράξη που δεν προβλέπεται από το νόμο, είναι όμως ένας τρόπος για να ακουστεί κι η δική μας η φωνή, η φωνή μιας γενιάς παρεξηγημένης, που υποτίθεται πως απαξιώνει ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Αυτή η παρεξηγημένη γενιά όμως, από άκρη σε άκρη ύψωσε τη φωνή της, ώστε αυτό το έγκλημα να μην ξεχαστεί. Παλεύουμε να μας δουν από ψηλά οι ψυχές των παιδών που θα έχτιζαν το αύριο, μα έμειναν στο χθες, που σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκαν να αποχωρίζονται οι ψυχές από το σώμα τους. Παλεύουμε για εκείνα τα παιδιά που σημαδεύτηκαν για πάντα από την «εμπειρία κόλασης» που έζησαν, προσπαθώντας να βγουν έξω από το μοιραίο τρένο. Παλεύουμε για τους ήρωες που αψήφησαν τη ζωή τους κι όρμησαν στις φλόγες, προσπαθώντας να σώσουν έναν ακόμη άνθρωπο. Παλεύουμε με το δικό μας τρόπο για εκείνους τους γονείς που έβαλαν το παιδί τους στο τρένο και δεν το ξαναείδαν ποτέ. Εμείς οι νέοι θέλουμε και μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον αυτής της χώρας, ώστε να γίνουν τα αυτονόητα έργα που έπρεπε να είχαν γίνει για να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις».
Η αλήθεια είναι ότι οι μαθητές με τάξη και ομόνοια πραγματοποίησαν τη διαμαρτυρία τους, μένοντας στο σχολείο, χωρίς να υπάρχουν ζημιές ή αξιόποινες πράξεις. Μάλιστα ήταν απολογητικοί που μας άφησαν έξω από το σχολείο, αλλά μας εξήγησαν πως ο λόγος είναι πολύ σημαντικός. Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί πως γνώριζαν πως θα στερηθούν μια εκδρομή τους για το μάθημα που χάθηκε.
Η πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, Χριστίνα Βασιλειάδου, δήλωσε τα εξής: «Οι εξήντα μαθητές του μικρού μας σχολείου που χαρακτηρίζονται από το ήθος και την ενσυναίσθησή τους, θέλησαν να υψώσουν τη φωνή τους συμπάσχοντας με τα θύματα του τρομερού δυστυχήματος. Ακόμη κι αν μια κατάληψη δημόσιου κτιρίου είναι μια πράξη που δεν προβλέπεται από το νόμο, είναι όμως ένας τρόπος για να ακουστεί κι η δική μας η φωνή, η φωνή μιας γενιάς παρεξηγημένης, που υποτίθεται πως απαξιώνει ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Αυτή η παρεξηγημένη γενιά όμως, από άκρη σε άκρη ύψωσε τη φωνή της, ώστε αυτό το έγκλημα να μην ξεχαστεί. Παλεύουμε να μας δουν από ψηλά οι ψυχές των παιδών που θα έχτιζαν το αύριο, μα έμειναν στο χθες, που σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκαν να αποχωρίζονται οι ψυχές από το σώμα τους. Παλεύουμε για εκείνα τα παιδιά που σημαδεύτηκαν για πάντα από την «εμπειρία κόλασης» που έζησαν, προσπαθώντας να βγουν έξω από το μοιραίο τρένο. Παλεύουμε για τους ήρωες που αψήφησαν τη ζωή τους κι όρμησαν στις φλόγες, προσπαθώντας να σώσουν έναν ακόμη άνθρωπο. Παλεύουμε με το δικό μας τρόπο για εκείνους τους γονείς που έβαλαν το παιδί τους στο τρένο και δεν το ξαναείδαν ποτέ. Εμείς οι νέοι θέλουμε και μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον αυτής της χώρας, ώστε να γίνουν τα αυτονόητα έργα που έπρεπε να είχαν γίνει για να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις».
Η αλήθεια είναι ότι οι μαθητές με τάξη και ομόνοια πραγματοποίησαν τη διαμαρτυρία τους, μένοντας στο σχολείο, χωρίς να υπάρχουν ζημιές ή αξιόποινες πράξεις. Μάλιστα ήταν απολογητικοί που μας άφησαν έξω από το σχολείο, αλλά μας εξήγησαν πως ο λόγος είναι πολύ σημαντικός. Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί πως γνώριζαν πως θα στερηθούν μια εκδρομή τους για το μάθημα που χάθηκε.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΙΔΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ
Ομορφαίνει ο ουρανός κάθε μέρα λένε και είναι πραγματικά θλιβερό, ξέρεις...τόση οργή, τόση θλίψη και αγωνία στα μάτια των ανθρώπων που περιμένουν τους ανθρώπους που έφεραν σε αυτόν τον άθλιο, επιτραπέζιο στρατηγικής και τύχης κόσμο. «38 νεκροί και 66 τραυματίες αναμένουμε τις οικογένειες για αναγνώριση».Πού πάμε, κοινωνία, πού πάμε;;;; Θέλω να φωνάξω και να πω το πόσο άθλιο είναι το σύστημα αλλά κρατήθηκα και κατάπια αυτόν τον κόμπο στον λαιμό μου που με τρώει ώρες τώρα. «Μαμά, θα σε πάρω, μόλις φτάσω, να έρθεις να με πάρεις» . Βλέπεις ο χρόνος είναι μη αναστρέψιμος και τρομακτικός καταστρέφοντας όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Καταστρέφει οικογένειες που πλέον η ζωή τους θα είναι εντελώς διαφορετική και δύσκολη χωρίς τους ανθρώπους που αγαπούν, που πήραν μακριά από αυτούς αυτά τα «τέρατα». Παίζοντας με ζωές ανθρώπων σαν να είναι χαρτιά ή κερδίζεις ή τα χάνεις όλα . Φοβάσαι κάθε τους κίνηση σαν τους εφιάλτες που έβλεπες μικρός και φοβόσουν να κοιμηθείς.«Πάμε και όπου βγει» 12 λεπτά 350 άνθρωποι έτρεχαν προς τον θάνατο αφήνοντας πίσω τους ένα κάρο αναμνήσεις και πλάνα για το μέλλον τους. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει αυτό το αύριο που περιμένουμε πώς και πώς κάθε βράδυ που κοιμόμαστε «ήσυχοι» προγραμματίζοντας την επόμενη μέρα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι τους επεφύλασσε αυτό το καταραμένο αύριο. Ας αναρωτηθούμε πόσο σοβαρό και άδικο είναι αυτό που έγινε όλοι και ας αφήσουμε τις ψυχούλες των αδικοχαμένων ανθρώπων να αναπαυθούν.